Wyróżnione

to już piąty tydzień
jak nie śpię

z zamkniętymi oczyma
za zamkniętym na dwa razy zamkiem
się kładę

z zamkniętym niebem
i załamanym światłem

nie zdążyłem uciec przed dojrzałością
którą się stałem

Miłość jest połykająca i wszechogarniająca, nie zależy ani od podmiotu, a nie od czasu, ani od miejsca. Ego będzie chciało cię przekonać, że kochasz kogoś, ale jego „miłość” jest oparta na algorytmach myślenia: jest określona w czasie, w przestrzeni, skierowana do określonych osób, przebiega w określony sposób itd. Miłość idąca z serca nie zna tych ograniczeń i jako bezwarunkowa obejmuje wszystko: morderców, gwałcicieli, oszustów, psychopatów itp. Nie dlatego, że jest bezsilna czy sama przyczynia się do zabójstw lub gwałtów, ale dlatego, iż rozumie, że im brakuje dostępu do tej miłości i dlatego robią to, co robią.

Tylko Twoje ego zaproponuje Ci schemat, że teraz jest lepiej niż średniowieczu, bo już nie zabija się w imię Chrystusa. Zabija się za to w imię walki z terroryzmem, nazywając te same czyny „prawem”, kierując się takim samym poczuciem zagrożenia i taką samą chciwością, wynikającą z lęku. Ludzkość zatacza ciągle to samo koło, w którym zmieniają się jedynie materialne formy realizowania tego koła. Samochody zamiast wozów drabiniastych. Pistolety zamiast maczug. Tabletki zamiast roślin. Przejęcia, fuzje, kontrakty kupna i sprzedaży zamiast najazdów.

Po każdej rozmowie z bogiem długo nie odzywam się do siebie.
Przy okazji rozmów z diabłem nie mogę przestać do siebie mówić.

... błąd jest nauką w przebraniu. Również lęk jest odwagą w przebraniu. Obojętność – miłością. Znudzenie-motywacją. Wstyd i pycha- akceptacją.

Przeczytaj mnie od nowa.
Jak wtedy,
gdy spotkaliśmy się znowu.
Nocy czasem wykadrowani.
Pod parasolem z deszczu ukryci.
Poszukaj za pajęczą siecią.
Zmysłową i lepką.
Słów zapisanych głęboko w czasie.
Wyszeptaj,
- tym, co pozostanie na dnie.
Wplecione w serca bicie.
Słyszalne.
Miedzy Tobą i mną.
Dotknij,
- przez lata, pragnienie, miraż.
Skrzące się lustra odbiciem.
Chroń mnie,
z wysoka dystansu szukając.
Chroń, przed złego losu igraszką.
Otulając w kołysce swoich ramion.
Których szukam co noc.
Zamknij w ich pancerzu.
I stwórz z nas jedność.
Chroń, chroń aż po kres sił,
gdy światło w tęczówce zgaśnie.
I z jego zanikającym blaskiem,
zabiorę tę miłość ze sobą.

Pisarstwo to lawirowanie pomiędzy tym, o czym myślą wszyscy, a tym, czego nikt jeszcze nie pomyślał.

I niby wyrosłem, a z tyłu głowy wciąż jestem małym psychopatą.
I niby dojrzałem, a ciągle wypuszczam świeże pędy myśli i badam
korzenie własnych uczuć.

I niby przejrzałem na oczy, a ciągle przecieram ze zdumienia.
I niby wszystko przestało mnie dziwić a nic mnie zaskakuje na każdym kroku.
I niby wszystko ulega zmianom, a mnie dotyka stałość świata. Stabilność świateł nocą, na tle ciemnego nieba.
Być może poznałem już wszystko. Mogę odpocząć lub zwyczajnie usiąść, bo
przestałem się martwić na zapas, przecież zimy są coraz łagodniejsze.

I mówię to ciągle: nic nie szkodzi, a jednak, to nic bywa najbardziej szkodliwe,
gdy zdradza mnie w ułamku sekundy i pękam na krótki moment, a potem opada to wszystko jak jesienny liść na [...]

Złóż swój sen w moich dłoniach.
Nadam mu kształt i nazwę.
Dźwięk,
echem serca wybrzmiały.
Zapach, na stronie ostatniej zapisany.
Marzenie zamknij w jaźni,
motylim skrzydłem dotknięte.
Tak lekko kołysz,
jak oddech skraj poduszki.
Śnij,
o wolności bez granic.
Rześko otulającej ciało,
która nie zamyka za ścianą.
Skrzydłom daje przestrzeń,
dłoniom celowość.
Wylicz prostotę oddechu.
W logice życia zapisaną.
Spleć jego ciepło
- z moim echa odbiciem.
I kochaj.
Zwyczajnie serca rytmem.
W tandemie dopasowanym.
Śpij...
Będę obok,
granicy marzeń broniąc.

Wyobraź sobie, że słuchasz orkiestry i dźwięk bębna jest tak głośny, że nie można niczego innego dosłyszeć. Aby cieszyć się symfonią, musisz być wyczulony na każdy instrument w orkiestrze. Aby trwać w stanie, który nazywamy miłością, musisz być wrażliwy na niepowtarzalność i piękno każdej jednej rzeczy i osoby, które cię otaczają. Trudno powiedzieć, że coś kochasz, skoro tego nie zauważasz; a jeśli zauważasz tylko kilka istot z wyłączeniem innych, to też nie jest miłość. Miłość bowiem nikogo nie wyklucza; obejmuje całość życia. Miłość słucha symfonii jako całości, a nie tylko tego czy innego instrumentu muzycznego.

Jeśli w chwili zwątpienia,
Powiesz - przyjaciół mi brak,
To zdjęcie Ci przypomni,
Że właśnie nie jest tak.